Bacillidae

Gallische wandelende tak (Clonopsis gallica) nimf

Op het eerste gezicht lijkt het op een takje maar als je goed gaat kijken, dan zie je voor wat het echt is: een wandelende tak. De wandelende tak is toch wel een van de vreemdste insecten soorten die er maar zijn en ook een van de langste. De langste soort, Phryganistria chinensis kan wel meer dan 64 cm lang worden terwijl de kleinste soorten niet groter dan 10 cm worden. Er zijn zo'n 3.000 bekend en er worden nog steeds nieuwe soorten ontdenkt. Ze komen in allerlei soorten en maten voor. De een lijkt op een rottend blad, de ander op een wiggelende stokje in de wind maar wat ze allemaal gemeen hebben is dat het herbivoren zijn.

Wanneer het tot verdedigen aankomt, vertrouwt de wandelende tak vooral op zijn camouflage. Soms bewegen ze zich heen en weer om een takje in de wind na te doen. Bepaalde bidsprinkhanen doen dit ook. Sommige wandelende takken gaan nog een stapje verder: De vrij bekende flappentak (Extatosoma tiaratum) scheid bij stress een luchtje af die naar vanille ruikt. En als dat niet werkt hebben mannetjes als vrouwtjes stekels op hun achterpoten en kunnen hiermee knijpen of slaan om belagers af te schrikken. Andere soorten zoals de woudnimf (Heteropteryx dilatata) spreiden hun stekelige achterpoten omhoog en naar voren maken. Vervolgens maken de vrouwtjes harde geluiden door met hun vleugels te wrijven als een waarschuwing. Als de boodschap niet land, dan halen ze uit met hun achterpoten. Maar de bizarste manier persoonlijk vind ik toch wel wandelende takken die bijtend zuur kunnen uitscheiden. Bepaalde soorten van het geslacht Anisomorpha en Pseudophasma zijn in staat om dat te doen.